Nibb-it was drachtig en de laatste dagen had zij het zwaar. Ze sleepte dan ook een enorme last met zich mee. Maandag en dinsdag was ze maar aan het hijgen, aan het heen en weer lopen, van buiten naar binnen en weer naar buiten. Binnen op de leuning van de bank liggen, in de kist, in haar mand, kortom ze wist niet meer waar ze het zoeken moest. Dinsdagmiddag begon ze overal in de tuin weg te kruipen (en met die holen die Praline graaft zou ze de kans hebben zich volledig onzichtbaar te maken). Als ze ’s avonds naar buiten ging namen we al steevast een zaklamp mee om haar niet uit het oog te verliezen.
Omdat Nibb-it zo onrustig bleef, geen aanstalte maakte om de bevalling door te laten zetten hebben we het huis verbouwd zodat zij een rustiger plekje kon krijgen. Allerlei dingen werden van hun plaats gehaald en voor Nibb-it werd een mooie plek gemaakt om de werpkist neer te zetten op dezelfde plek als waar haar eerste nest bijna 2 jaar geleden geboren werd. Ondertussen was ik nog even naar onze garage gelopen om vlees uit de diepvries te halen voor de volwassen honden en de pups van Ellis voor de volgende dag.
Toen alles klaar was wilde ik Nibb-it haar nieuwe plek laten zien. Maar waar was Nibb-it? Die kleine dikzak was nergens te vinden. Onder de stoelen, onder de bank, achter de gordijnen, in de benches van de andere honden. In de kamer was ze niet, in de WC? Badkamer? Slaapkamers? Nergens. Ik kon me niet herinneren dat ik haar de tuin in had gelaten maar ze moest toch ergens zijn. Dus met zaklamp de tuin in, regende keihard natuurlijk, zoveel mogelijk in alle holen van Praline geschenen en steeds maar weer roepen maar geen Nibb-it. Zou ze dan ontsnapt zijn toen ik het diepvriesvlees ging halen? Dan met de zaklamp weer de regen maar in, pad op naar de garage was niets te bekennen, op en naast het pad naar de weg ook niets. Ik kreeg het steeds benauwder, zag al allerlei rampscenario’s voor me. Nibb-it was en bleef weg.
Uiteindelijk vond Yvo haar. Ik had wel in alle benches gekeken. Er staan er 4 op een rij waarvan 1 dichte vliegtuigbench van Dutch. In de 3 open benches zat niemand, dat was duidelijk te zien. In zijn vliegtuigbench zat Dutch, dat doet hij ’s avonds graag dus nam ik aan dat Nibb-it daar niet bijzat, Dutch deelt zijn bench nu eenmaal niet graag met een andere hond. Uiteindelijk scheen Yvo met de zaklamp toch in de vliegtuigbench en kon je inderdaad goed zien dat Dutch erin zat, maar achter Dutch geklemd keek een klein zwart kopje omhoog, het hoofdje van een hondje dat daar veilig was weggekropen. Helemaal niet weg was Nibb-it, maar steeds heel dichtbij geweest. Dat was schrikken …… een benauwd half uurtje!
De volgende ochtend werden gelukkig heel vlot 5 sterke en levendige pupjes geboren: eind goed, al goed!
