Op de kerstkaart 2017/2018 stond Bobbit, het zou zijn jaar worden om te schitteren.
Wie dat vorig jaar voorspeld had, zou ik in zijn gezicht uitgelachen hebben, maar soms gebeurt het onmogelijke. Afgelopen woensdag zat Bobbit een tijdje met Paddington in de achterste oude kennel die er nog steeds staat. Paddington had er twee dagen terug een haas gezien en sprong met een sierlijke sprong over het hek en verdween het bos in achter de haas aan. Gelukkig luistert Paddington ontzettend goed en na een sprintje achter de haas kwam hij binnen een paar minuten op mijn roepen weer terug.
Bobbit zat de dagen daarna steeds aan de achterkant van het hek het bos in te loeren. Woensdag liet ik beide reuen zelf naar het huis lopen. Paddington rende naar het huis en ging naar binnen. Van Bobbit verwachtte ik dat hij zoals altijd achter me aan zou komen hobbelen. Maar Yvo riep: kijk uit, hij draait zich om. En ja hoor, daar ging meneer, op volle vaart het bos in. Geloof het of niet: hij kon harder dan ik, had geen last van laaghangende takken, rende onder de terreinafbakening door en zijn voorsprong op mij werd steeds groter. IJs- en ijskoud, zonder jas, zonder handschoenen achter Bobbit aan. Het begon al te schemeren dus ik zag allerlei ellendige scenario’s voor me. Achteraf kan ik er om lachen maar op dat moment …….. Uiteindelijk kon ik een zeer tevreden Bobbit naar huis dragen.
2018 zou toch zijn jaar worden om te schitteren. Tja, duidelijk een kwestie van ‘eigen schuid dikke bult’. Het was zijn Time to Shine