Een Cairn Terrier van elf weken oud ging de wijde wereld in, ver weg van haar moeder, zusjes en broertjes. Ze ging wonen in een gezin met een kind, twee grote honden en poezen.
Het leek zo leuk. Aardige mensen, doordacht een Cairn gekozen. Haar baas had allerlei ideeën: een kleine hond erbij leek zo leuk, hij wilde met haar naar tentoonstellingen en een nestje fokken leek hem in de toekomst ook wel wat. Maar ’t viel tegen. Van sprookjesprinses werd de Cairnpup gedegradeerd tot Assepoester.
Assepoester was te druk in huis, ze plaagde de poezen, speelde wild met de grote honden, was eigenwijs en luisterde niet onmiddellijk. In plaats van haar de basisbeginselen van de gehoorzaamheid bij te brengen, werd Assepoester verbannen naar buiten, naar de tuin. Assepoester mocht nog maar hoogst zelden in huis komen. Ze sprong immers in haar enthousiasme tegen mensen op, ze knaagde de keukenkastjes aan. Afleren had met een klein beetje goede wil misschien wel gekund, maar de baas wist niet hoe en ‘buiten wonen’ was gemakkelijker …….
En zo groeide Assepoester op van pup tot jonge hond. Dag en nacht buiten, zonder nachthok of geïsoleerde slaapkist en dat midden in de koude winter. Maar och, Assepoester wist niet beter, ze had immers al zo lang buiten vertoefd? Als echte Cairn verloor ze haar enthousiasme niet, zag ze mensen was ze door het dolle heen. Ze sprong uitgelaten tot boven hun schouders. En op een goede dag viel de beslissing: Assepoester moest verkocht worden. Assepoester was de vervelendste Cairn ter wereld. Haar baasje had ’t maar slecht getroffen met zo’n hond.
En zo keerde Assepoester terug in haar geboortehuis. Als zelfverzekerde pup was ze vertrokken indertijd, een zeer onzekere Assepoester kwam terug. Ze was vol goede wil, probeerde tot in het absurde braaf te zijn, lief gevonden te worden. Bij voorkeur zat Assepoester de hele dag op schoot en werd ze aangehaald. Assepoester durfde de eerste dagen de tuin niet in; ze weigerde pertinent. Begrijpelijk, het huiselijke leventje en de aandacht bevielen haar wel; de angst om wéér buiten weggestopt te worden was te groot. Na enkele dagen trok Assepoester de stoute schoenen aan en ging samen met haar moeder de tuin in. Na één minuut was ze al weer terug, uitproberend of ze weer naar binnen mocht.
In de loop der maanden keerde het zelfvertrouwen van Assepoester terug. Ze leerde in razendsnel tempo alles wat ze een jaar daardoor al had moeten leren: luisteren naar haar naam, aan de lijn lopen, alleen thuis blijven, niets kapot maken, op een rustige wijze bezoek begroeten. Maar vooral keerde haar vertrouwen in mensen terug. Het ‘super aanhankelijke’ van Assepoester verdween; ze veranderde in een plezierige huishond: een zelfbewuste, vrolijke Cairn, op z’n tijd ondeugend …… maar lief en vertederend.
Het moest er van komen ……. Vandaag heeft Assepoester een hele grote stap gewaagd. Ze is de wijde wereld voor de tweede keer ingetrokken. Met alles wat ze in de afgelopen maanden heeft geleerd moet dat lukken. Op weg naar een nieuw thuis, naar een nieuw baasje, waar ze met liefde zal worden verwelkomd.
Assepoester, ik wens je van harte een heel lang en gelukkig sprookjesleven toe en ik hoop je binnenkort als echte Sprookjesprinses weer terug te zien. Ik zal je missen.
Eerder gepubliceerd in het Cairn-Nieuws van april 1992.