Sinds een paar jaar woont er een echte VIP op Splinterhill, of misschien beter een VIC, Very Important Cairn. De meesten kennen hem, een deel heeft bewondering voor zijn levenslust, zijn inzet en doorzettingsvermogen, een ander deel heeft medelijden met hem en vindt hem zielig.
Onze VIC is niet zielig en stelt medelijden niet op prijs. Hij is een gezonde Hollandse jongeman van ruim twee jaar en gedraagt zich ook zo. Hij is af en toe erg stout, haalt streken uit, loopt weg als hij de kans krijgt, gromt en grauwt naar andere heren als hem dat uitkomt. De VIC is blij met aandacht van iedereen, vindt iedereen zo leuk en gezellig. Om eerlijk te zijn: hij eist die aandacht gewoon op.
Toen hij twee weken oud was raakte hij betrokken bij een bedrijfsongeval. Domme pech. De gevolgen van dat ongelukje zal hij zijn hele leven met zich meedragen. We hadden het natuurlijk graag anders gezien. Al snel na het ongeluk was duidelijk dat er iets niet goed was, maar met hulp van osteopaat Annemiek Deckers ontwikkelde de VIC zich op miraculeuze wijze. Hij wilde vechten voor zijn leven, hij wilde vechten om alle mogelijkheden die wij hem konden geven te benutten. De revalidatie was soms zwaar, zowel voor hem als voor ons maar we bleven geloven in een goede toekomst voor hem. Vanzelfsprekend bleef hij op Splinterhill wonen, toen zijn broertjes en zus de leeftijd hadden om te verhuizen als een echte VIP op Splinterhill.
Nu bijna twee-en-een half jaar na het ongeval kunnen we zeggen dat er nog steeds verbetering in zit. Onze VIC kan steeds beter uit de voeten, redt zich uitstekend,. Als niemand kijkt en hij zich niet hoeft uit te sloven kan hij al hele stukken lopen zonder te vallen in een flink tempo. De coördinatie tussen de voor- en de achterkant is op zijn zachtst gezegd niet optimaal, maar daar gaat hij heel goed mee om.
Na de verhuizing naar de Veluwe is de ontwikkeling van de VIC in een stroomversnelling gekomen, de osteopaat had het al voorspeld: de bosgrond is goed voor hem. Hij heeft meer houvast op aarde en takken dan op een vloerkleed, er zijn niveau verschillen in het bos, waarbij hij zich moet inspannen om zijn weg te vervolgen. Daardoor is hij helemaal niet slap, maar heeft de spieren van een athleet. Menig leeftijdgenoot kan daar een voorbeeld aan nemen. Inmiddels is het zover dat de VIC liever buiten in het bos dan binnen in de kamer is. Hij houdt goed in de gaten wat er in het bos gebeurt, wie er langslopen en geeft daar luidkeels commentaar op als hij dat nodig vindt. En geloof me maar: er komt een hoop volk langs op een dag. In alles volgt hij het voorbeeld van zijn grote vriend, die op zijn beurt heel veel bijgedragen heeft aan de revalidatie van de VIC. Toen grote vriend op vakantie was heeft VIC hem gemist (en grote vriend hem), zo blij toen ze elkaar weer zagen. De grote vriend is ook dol op de VIC. Toen de VIC laatst naar de kapper was geweest en weer strak in het pak zat vond hij hem extra lief.
Ik weet zeker dat mijn VIC gelukkig bij ons is. Als dat niet zo was geweest hadden we andere keuzes in en over zijn leven gemaakt.
Veel mensen kennen de VIC, zijn naam is Bobbit, tuimelaar in het Engels. Toen hij 2 weken oud was en de bel ging is zijn moeder per ongeluk boven op zijn koppie gesprongen. Vanaf dat moment kon hij niets meer vergeleken met zijn broertjes en zusje. We hebben hem met een voedingssonde gevoerd, hij kon niet meer zelf drinken. Annemiek, de osteopaat, heeft hem en mij geholpen om er het maximale uit te halen door heel veel te oefenen en dat is gelukt. Aangeboren ziektes en afwijkingen zijn door de neuroloog uitgesloten: Bobbit heeft door trauma verkregen hersenletsel. Hij weet zelf niet beter, hij is zoals hij is: een hele blije en vrije Cairn. Ondanks zijn handicap net zo zelfverzekerd als de andere bewoners van Splinterhill. Bobbit redt zich wel in het leven. Doe hem een plezier: als u hem tegenkomt heb dan geen medelijden met hem en vindt hem niet zielig. Hij is een wel een heel bijzonder hondenkind, dat klopt: een Very Important Cairn op Splinterhill!