VERWEND NEST
Wij vinden het leuk om regelmatig met onze honden naar tentoonstellingen te gaan. Niet alleen wij genieten, ook de honden vinden het geweldig om mee te gaan. Als de trimtafel en het trimkoffertje klaar gezet worden is de hele hondenfamilie in opperste staat van paraatheid. Je weet maar nooit of jij tot de gelukkigen behoort …….
De ene keer is het resultaat natuurlijk (veel) beter dan de andere keer, dat hoort erbij. Maar soms gebeuren er dingen op zo’n hondenshow, die te denken geven. Ook dit keer. App en Jingle waren ingeschreven onder een buitenlandse keurmeester. Een keurmeester die een kleine 25 jaar geleden op een van onze clubevenementen keurde en die wij mee uit eten moesten nemen. Een hele aardige, betrokken mevrouw. Op de tentoonstelling herkende ik haar niet, 25 jaar laat zijn sporen natuurlijk achter, zowel bij haar als bij mij. Als eerste kreeg ze App te keuren, naar haar mening moest ik ergens meer haar wegplukken, het was maar een suggestie, ik moest er mee doen wat ik wilde. Ik kon me de opmerking voorstellen dus nam me voor later die dag eens te bedenken of ik het haar wel of niet weg zou plukken. Vervolgens mocht Jingle act-de-presence geven. Zoals altijd showde Jingle zichzelf prima op de grond. Op tafel vindt zij het minder leuk als je haar hoofd op een bepaalde manier vastpakt. Nu is het zo dat Jingle als hele kleine pup longontsteking heeft gehad en niet meer kon drinken bij haar moeder. Om te overleven is ze met een voedingssonde gevoed elke 2 tot 3 uur tot ze zelfstandig van een bordje kon eten. Het is een grote, stevige, gezonde Cairn geworden, maar het vastpakken van het hoofd brengt bij Jingle blijkbaar de gedachte van het inbrengen van de sonde boven. Dat vond ze nooit leuk en ze verzette zich toen ze iets ouder werd heftig. Op tafel trekt Jingle nu haar poot op, legt die op je arm en probeert haar hoofd weg te draaien. Training helpt hier echt niet tegen. Op zeer onaardige toon begon mevrouw de keurmeester op de show tegen me uit te varen dat dit soort gedrag niet getolereerd wordt bij een Cairn, die is ingeschreven in de kampioensklas. Ik was volslagen verbouwereerd. Heb geleerd om me bij het oordeel van de keurmeester neer te leggen en niet in discussie te gaan, dus dat heb ik deze dag ook niet gedaan. Maar wat werd ik kokend toen mevrouw er nog aan toevoegde: “het is gewoon een verwend nest”. Pardon? Achteraf weet ik vaak pas wat ik had moeten zeggen, toen stond ik natuurlijk weer met mijn mond vol tanden. Dus heb ik mijn rondje met Jingle maar gelopen, stil hopend dat ze de Splinterhill kuren (springen, dansen, voor mij typisch Cairn gedrag) dit keer niet zo vertonen. Gelukkig was Jingle dit keer bereid “kampioenswaardig gedrag” te vertonen en liep als een heilig boontje met me mee.
Vreemd dat iemand die je destijds zo vriendelijk vond na lange tijd zo onvriendelijk is geworden. Zou dat de tand des tijds zijn geweest?
Maar eigenlijk is het te gek dat een vrolijke, dwarse Cairn een verwend nest wordt genoemd en kampioensonwaardig gedrag wordt verweten! Laten mijn Cairns dan allemaal maar verwende nesten zijn en gedrag laten zien dat niet past bij een gedresseerde kampioen. Als u er zo eentje ziet, dan weet u waar die dwarse Cairn vandaan komt. Juist: van mij!!